باشگاه آث‌میلان ایتالیا رسما اعلام کرد که با نادیه ندیم، مهاجم دانمارکی افغان‌تبار، تا پایان فصل جاری قرارداد امضا کرده است. 

این باشگاه روز شنبه هفت بهمن (۲۷ ژانویه) با انتشار بیانیه‌ای در وب‌سایتش، تایید کرد با ندیم قراردادی امضا کرده است که او را تا پایان فصل در آث‌‌میلان نگه می‌دارد و این فوتبالیست پیراهن شماره ۸ تیم را به تن خواهد کرد.

ندیم یک بازیکن حرفه‌ای فوتبال زنان است و در تیم‌های مختلفی در دو قاره بازی کرده است که از جمله آن‌ها می‌توان به فورتونا هیورینگ، پی‌اس‌جی، منچسترسیتی، پورتلند تورنز و ریسینگ لوییزویل اشاره کرد. او همچنین یکی از چهره‌های کلیدی تیم ملی فوتبال زنان دانمارک بوده است.

ندیم پس از ورونیکا بوکته و سلسته بوریل، سومین بازیکن سابق پورتلند تورنز است که برای میلان بازی می‌کند. این بازیکن ۳۶ ساله پیش از این تجربه بازی مقابل آث‌میلان را داشته است، هم در مسابقات دوستانه به میزبانی ریسینگ لوییزویل و هم با پیراهن تیم ملی دانمارک در مراحل آمادگی برای مسابقات یورو ۲۰۲۲ زنان.

نادیه ندیم سال ١٩٨٨ در استان هرات در غرب افغانستان به دنیا آمد و یکی از بهترین و پرافتخارترین فوتبالیست‌های افغان است که در برخی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های دنیا بازی کرده است. او دختر یکی از ژنرال‌های سابق افغانستان به نام ربانی خان است که ۲۴ سال پیش در جنگ با طالبان کشته شد. پس از مرگ پدر، مادر نادیه به‌ناچار برای نجات خانواده‌اش هرچه داشتند فروخت و نادیه و پنج خواهرش را افغانستان خارج کرد و به دانمارک پناهنده شد.

این فوتبالیست افغان‌ــ‌دانمارکی علاوه بر فوتبالیست بودن، پزشک است و تخصص جراحی ترمیمی دارد.

این مهاجم در طول دوران بازی‌های باشگاهی در مجموع ۶۳ گل به ثمر رسانده و ۲۴ پاس گل نیز به ثبت رسانده است. 

نخستین بازی نادیه ندیم با باشگاه زنان آث‌میلان روز یکشنبه ۸ بهمن (۲۸ ژانویه) مقابل پومیلیانو خواهد بود. 

نادیه در یکی از مصاحبه‌هایش گفته بود با اینکه خانواده‌ همیشه از او حمایت می‌کرد، شماری از افغان‌های مقیم دانمارک به فوتبال بازی کردن او نگاه خوبی نداشتند و به مادرش می‌گفتند: «چرا دخترت وقتش را در فوتبال هدر می‌کند؟»

آن‌طور که نادیه می‌گوید، اصلا فکرش را هم نمی‌کرد که روزی فوتبالیست شود. او فوتبال را کاملا تصادفی آغاز کرد و برایش یک سرگرمی عادی بود و مشوق خاصی هم نداشت. او می‌افزاید: «کمپی (اردوگاه مهاجران) که ما در آن بودیم، کنار یک باشگاه (ورزشگاه) فوتبال بود و من هر روز می‌دیدم که دخترها و پسران تمرین می‌کردند. من و خواهرانم و کودکان دیگری که در کمپ زندگی می‌کردند هم کنار زمین می‌نشستیم و توپ‌های به‌ اوت رفته را می‌آوردیم. بعدا کنار این زمین با دیگر بچه‌های کمپ فوتبال بازی کردیم.» 

به گفته نادیه، همین تمرین‌های ابتدایی در ورزشگاه کنار اردوگاه مهاجران در یوتلاند، به روی آوردن او به فوتبال حرفه‌ای منتهی شد.